Interview Renée Krijgsman, afscheidsfotograaf

Wij interviewde deze week Renée Krijgsman. Zij is een afscheidsfotograaf met een missie om ook moeilijke momenten vast te leggen.

Renée had nog nooit een uitvaart gefotografeerd toen ze vrienden haar vroegen dit te doen. Daar ondervond ze meteen waarde van de afscheidsfotografie. Vervolgens is ze dit werk steeds vaker gaan doen. En de waarde werd haar alsmaar duidelijker.

Maar veel mensen zijn er nog onbekend mee. Het wordt dan ook nog niet overal aangeboden, en dat is zonde. De snelheid waarmee een uitvaart geregeld moet worden geeft vaak weinig rust voor reflectie en rouw. Dit veroorzaakt vaak de spijt die Renée ziet als er geen foto’s zijn gemaakt. “Je kan er altijd voor kiezen om er nooit naar te kijken maar je kan het nooit meer overdoen.” zegt ze. En de ervaring leert dat de kans om even terug te gaan naar die momenten het rouwproces ondersteunt.

Wanneer er van tevoren niks geregeld is wordt vaak de uitvaartbegeleider of hobby fotograaf uit de familie gevraagd een paar foto’s te maken. Dit is heeft echter niet hetzelfde effect als professionele fotografie. Het vergt namelijk een bijzondere skillset om op zo’n kwetsbaar moment goede foto’s te maken. Renée scant meteen de ruimte. “Waar kan ik lopen? Hoe moet ik de camera instellen?” Kleine ruimtes en afwisseling licht betekenen dat ze precies moet weten welke instellingen zullen werken en welke niet. Iedere locatie is anders dus deze keuzes moeten snel gemaakt worden.

Renée gebruikt geen flits, draagt onopvallende kleding, en stemt altijd de wensen vooraf af. Een scene opzetten zoals bij een bruiloft kan niet. “Ik ben een observator” zegt Renée. Ook houdt ze meteen rekening met de gemoedstoestand van mensen. Draait iemand zijn hoofd weg, dan komt die niet op de foto. Het is het belangrijkste om ongemerkt aanwezig te zijn. Zonder dat mensen daar hinder van hebben.

Een uitvaart fotograferen kan dus lastige momenten opleveren. Zeker als de ruimte heel klein is krijg je niet altijd de foto die je zou willen. Maar dat is dan maar zo. Het belangrijkste is dat mensen terug kunnen gaan naar die dag zonder dat daarvoor het proces in het moment verstoord wordt.

Wij spraken ook over wat ze graag op de foto zet. “Ik fotografeer de liefde” zei Renée. Een hand op de schouder, een glimlach, dat zijn de betekenisvolle beelden. Het is evident dat er verdriet is. Dat is vanzelfsprekend ook in de fotografie. Daar focust ze dus niet op. Daarbij spelen de bloemen ook een belangrijke rol. Volgens Renée geven bloemen troost. Zij worden met veel persoonlijke aandacht gemaakt, en zo voelen mensen dat ook. Bloemen dienen dus als een prachtige focus voor haar werk.

Renée heeft als missie dat afscheidsfotografie net zo vanzelfsprekend wordt als bij bijvoorbeeld bruiloften. Afscheidsfotografie wordt nog niet voldoende aangeboden maar het krijgt steeds meer bekendheid. Er zijn steeds meer afscheidsfotografen en er wordt steeds meer over geschreven en over verteld. En dat is goed want volgens Renée “kun je het nooit meer over doen. Dat is het belangrijkste om in gedachten te houden.”