‘Het was voor ons belangrijk dat beide werelden zouden terugkomen in de bloemen’

​“Ik ben dankbaar dat mijn vader 82 jaar mocht worden. Het is alleen zo jammer dat hij ons de laatste dagen van zijn leven alleen maar ingepakt en afgeschermd heeft gezien”.

Marijon vertelt met veel liefde over haar overleden vader en het gezin waarin ze is opgegroeid: “Mijn vader was een man van twee culturen. Hij is in Indonesië geboren met een Nederlandse vader en moeder. Tot zijn 5e levensjaar had hij een hele fijne, liefdevolle jeugd. Daarna brak de tweede wereld oorlog uit en heeft hij drie jaar moeten doorbrengen in het Jappenkamp. Hij hielp zijn moeder, waar hij kon en heeft zijn jongere broertje door dit kamp heen gesleept.​

---

Meteen na de oorlog vertrok hij met de rest van het gezin naar Nederland, om in 1947 weer terug te keren naar Indonesië. Toen mijn vader 15 jaar was keerde hij weer terug naar Nederland, om daar naar de middelbare school te gaan. Zijn ouders, broertjes en zusje bleven in Indonesië wonen, totdat zij 6 jaar later ook definitief terugkeerden naar Nederland. Dit waren moeilijke en eenzame jaren.

Mijn vader diende zijn dienstplicht in Nieuw Guinea. Hij werd opgeleid tot Marinier verpleger en heeft veel betekend voor zijn strijdmakkers. Hij vervulde de ‘broederdienst’: hij diende extra lang, zodat zijn broers het leger niet in hoefden. “Ik wil niet dat zij dit mee moeten maken”, zei hij daarover. 

Na zijn diensttijd ging hij aan de slag als werktuigbouwkundige en hij stichtte een mooi gezin met 3 kinderen waar ook liefde en warmte was voor pleegkinderen. Dat was voor mij heel vanzelfsprekend. Toen er een pleegdochter kwam vond ik het prachtig dat ik een oudere zus had.  
Mijn vader heeft ruim 40 jaar een prachtig werkend verleden gehad, waarbij hij de hele wereld over reisde en het vertrouwen van vele zakenrelaties genoot. Tijdens zijn werkende leven en ook in de vele mooie jaren na zijn pensioen, heeft hij genoten van zijn vrijwilligerswerk. De laatste 15 jaar was dat bij het Natuurcentrum Veluwe in Ede. Hij hield van de natuur en de heide en van het contact met bezoekers. Vanwege gezondheidsproblemen moest hij op 81 jarige leeftijd hiermee stoppen.

Hoe voorzichtig mijn ouders ook waren, er kwam corona in huis. Wij vermoeden via de thuiszorg, maar dat zullen we nooit zeker weten. Zijn longen raakten zwaar beschadigd en een ziekenhuisopname was onvermijdelijk. De artsen en verpleegkundigen hebben ons geweldig geholpen en meegedacht. We hebben op een zo mooi mogelijke manier afscheid kunnen nemen. We hebben alles kunnen zeggen. Het is alleen zo jammer dat hij ons de laatste dagen van zijn leven alleen maar ingepakt en afgeschermd gezien heeft. En dat hij zijn geliefde hondje niet meer heeft kunnen zien. 

Mijn vader hield van zijn moederland, Indonesië en van zijn vaderland, Nederland. Beiden waren heel belangrijk voor hem. Hij deelde dit ook graag met zijn gezin, waarbij hij ons de nare herinneringen bespaarde. Hij was een gelovig man en we hebben een prachtige dienst gehad in de kerk van mijn ouders, met een kleine groep mensen in de kerk en een grote groep familieleden en vrienden, die vanuit huis online de dienst volgden. Tijdens de uitvaart hebben we echt samen op een fijne en liefdevolle manier afscheid genomen.

Door corona zijn we niet naar de bloemist gegaan, maar hebben ons georiënteerd op diens website.
Ik kende de bloemist en wist wat voor prachtigs Duivenvoorde Bloemen kan maken. Het was voor ons belangrijk dat beide werelden zouden terugkomen in de bloemen. De heide én de exotische bloemen. We hebben dit heel goed met de bloemist doorgesproken en het resultaat was prachtig. 
De beide culturen van mijn vader waren duidelijk verenigd in het bijzondere rouwstuk. Met prachtige bloemen in mooie, bij elkaar passende kleuren en het robuuste groen en hout. We zagen de natuur van de Veluwe erin terug (o.a. door de Salomonszegel en het Juffertje in het groen); de natuur, waar mijn vader zo enorm van hield. En we zagen Indonesië terug (Indië, zoals mijn vader het noemde), met prachtige witte orchideeën en oranje Gloriosa. We herkenden de symboliek. Extra mooi was de grote, rode hibiscus (kembang sepatu in het Maleis), die fier in het hart van het rouwstuk stond te stralen op de dag van zijn uitvaart. Alsof het zo heeft moeten zijn.
​
Het bloemstuk heeft na de uitvaart nog een paar weken in de tuin gestaan bij mijn moeder. We hebben er nog lang met warmte van genoten.