​“Ik ben dankbaar dat mijn vader 82 jaar mocht worden. Het is alleen zo jammer dat hij ons de laatste dagen van zijn leven alleen maar ingepakt en afgeschermd heeft gezien”.

Marijon vertelt met veel liefde over haar overleden vader en het gezin waarin ze is opgegroeid: “Mijn vader was een man van twee culturen. Hij is in Indonesië geboren met een Nederlandse vader en moeder. Tot zijn 5e levensjaar had hij een hele fijne, liefdevolle jeugd. Daarna brak de tweede wereld oorlog uit en heeft hij drie jaar moeten doorbrengen in het Jappenkamp. Hij hielp zijn moeder, waar hij kon en heeft zijn jongere broertje door dit kamp heen gesleept.​

Meteen na de oorlog vertrok hij met de rest van het gezin naar Nederland, om in 1947 weer terug te keren naar Indonesië. Toen mijn vader 15 jaar was keerde hij weer terug naar Nederland, om daar naar de middelbare school te gaan. Zijn ouders, broertjes en zusje bleven in Indonesië wonen, totdat zij 6 jaar later ook definitief terugkeerden naar Nederland. Dit waren moeilijke en eenzame jaren.

Mijn vader diende zijn dienstplicht in Nieuw Guinea. Hij werd opgeleid tot Marinier verpleger en heeft veel betekend voor zijn strijdmakkers. Hij vervulde de ‘broederdienst’: hij diende extra lang, zodat zijn broers het leger niet in hoefden. “Ik wil niet dat zij dit mee moeten maken”, zei hij daarover. 

Na zijn diensttijd ging hij aan de slag als werktuigbouwkundige en hij stichtte een mooi gezin met 3 kinderen waar ook liefde en warmte was voor pleegkinderen. Dat was voor mij heel vanzelfsprekend. Toen er een pleegdochter kwam vond ik het prachtig dat ik een oudere zus had.  
Mijn vader heeft ruim 40 jaar een prachtig werkend verleden gehad, waarbij hij de hele wereld over reisde en het vertrouwen van vele zakenrelaties genoot. Tijdens zijn werkende leven en ook in de vele mooie jaren na zijn pensioen, heeft hij genoten van zijn vrijwilligerswerk. De laatste 15 jaar was dat bij het Natuurcentrum Veluwe in Ede. Hij hield van de natuur en de heide en van het contact met bezoekers. Vanwege gezondheidsproblemen moest hij op 81 jarige leeftijd hiermee stoppen.

Hoe voorzichtig mijn ouders ook waren, er kwam corona in huis. Wij vermoeden via de thuiszorg, maar dat zullen we nooit zeker weten. Zijn longen raakten zwaar beschadigd en een ziekenhuisopname was onvermijdelijk. De artsen en verpleegkundigen hebben ons geweldig geholpen en meegedacht. We hebben op een zo mooi mogelijke manier afscheid kunnen nemen. We hebben alles kunnen zeggen. Het is alleen zo jammer dat hij ons de laatste dagen van zijn leven alleen maar ingepakt en afgeschermd gezien heeft. En dat hij zijn geliefde hondje niet meer heeft kunnen zien. 

Mijn vader hield van zijn moederland, Indonesië en van zijn vaderland, Nederland. Beiden waren heel belangrijk voor hem. Hij deelde dit ook graag met zijn gezin, waarbij hij ons de nare herinneringen bespaarde. Hij was een gelovig man en we hebben een prachtige dienst gehad in de kerk van mijn ouders, met een kleine groep mensen in de kerk en een grote groep familieleden en vrienden, die vanuit huis online de dienst volgden. Tijdens de uitvaart hebben we echt samen op een fijne en liefdevolle manier afscheid genomen.

Door corona zijn we niet naar de bloemist gegaan, maar hebben ons georiënteerd op diens website.
Ik kende de bloemist en wist wat voor prachtigs Duivenvoorde Bloemen kan maken. Het was voor ons belangrijk dat beide werelden zouden terugkomen in de bloemen. De heide én de exotische bloemen. We hebben dit heel goed met de bloemist doorgesproken en het resultaat was prachtig. 
De beide culturen van mijn vader waren duidelijk verenigd in het bijzondere rouwstuk. Met prachtige bloemen in mooie, bij elkaar passende kleuren en het robuuste groen en hout. We zagen de natuur van de Veluwe erin terug (o.a. door de Salomonszegel en het Juffertje in het groen); de natuur, waar mijn vader zo enorm van hield. En we zagen Indonesië terug (Indië, zoals mijn vader het noemde), met prachtige witte orchideeën en oranje Gloriosa. We herkenden de symboliek. Extra mooi was de grote, rode hibiscus (kembang sepatu in het Maleis), die fier in het hart van het rouwstuk stond te stralen op de dag van zijn uitvaart. Alsof het zo heeft moeten zijn.
​
Het bloemstuk heeft na de uitvaart nog een paar weken in de tuin gestaan bij mijn moeder. We hebben er nog lang met warmte van genoten.

Marjon (56 jaar) vertelt over haar grote liefde Henry (66 jaar), die haar leven enorm verrijkt heeft. “Hij was zo’n lief, onverstoorbaar en Henry, gewoon zichzelf. Door hem heb ik mijzelf terug gevonden. “

 “In augustus 2019 voelde Henry zich niet lekker, hij was moe maar ja, hij had een flinke fietstocht in mei gefietst. Van Malaga, via Sevilla naar Santiago de Compostella. En toch was het anders dan anders. Toen ik vroeg wat er was, zei hij dat hij wat moe was. Toch besloot hij met fietsvriend Willem naar Duitsland te fietsen, want hij fietste nu eenmaal graag. Mijn zus en ik zouden hen samen ontmoeten in Duitsland. Het fietsen ging hem die dagen niet makkelijk af, hij was moe, weinig eetlust, maar opgeven was bij Henry geen optie. Toch is hij op maandag 26 augustus, op advies van Willem, gestopt. Hij hoefde er zelf niet lang over na te denken. Op dinsdag zijn we naar de huisarts gegaan en ’s avonds in bed zei hij tegen mij:  “Ik voel dat ik niet lang meer zal leven”. Vervolgens kwamen er onderzoeken in het ziekenhuis en de uitslag was inderdaad keihard en direct uitzichtloos: primaire leverkanker. Zes weken later overleed Henry in mijn armen. Wat was ik blij dat ik bij hem was. En het was ongelooflijk fijn dat zijn zus en haar man een nachtje langer bij ons bleven. 
 
Ook die 6 weken voor zijn dood bleef Henry die lieve, warme man, mijn maatje. Het glas was altijd halfvol voor hem. Dat heeft hij aan mij doorgegeven, hoe mooi is dat? Het was dan ook vanzelfsprekend dat zijn geijkte uitspraak: “Genieten we nog een beetje? “  op de rouwkaart kwam te staan en op zijn grafsteen.

Samen met de 3 zonen van Henry, mijn bonuskinderen, 6 bonuskleinkinderen, familie en vrienden hebben we een mooie passende herinneringsdienst voor Henry gehouden. Uiteraard hoorden daar bloemen bij. Ik koos voor Art & Flowers  (de naam sprak ontzettend aan op dat moment) en de ontmoeting met Ciska (de eigenaresse) voelde meteen heel goed. We lieten haar dan ook vrij in de keuze van bloemen, als het maar een fleurig persoonlijk bloemstuk zou worden met bijpassende bloemen in vazen, dat was de opdracht.
Het resultaat was prachtig en het bloemstuk heeft ook nog lang op het graf gelegen. Dat was zo fijn want het duurde een tijd voordat de grafsteen klaar was. Op deze manier was het graf mooi aangekleed. Met kerst heeft dezelfde bloemist van het rouwstuk, een kerststuk gemaakt. Voor zijn verjaardag een liefdevol bloemstuk en ook met Valentijnsdag. En in het voorjaar werd het kerststuk weer een stuk met voorjaarsbollen. Bloemen op zijn graf geven mij troost en warmte, mijn manier om nog steeds voor hem te zorgen. En als ik straks afscheid moet nemen van het leven wil ik bij Henry begraven worden. Want hij is de liefde van mijn leven en ik ben eigenlijk nog steeds verliefd op hem.”

Margie vertelt namens haar gezin liefdevol over het afscheid van hun dochter en zusje:
“De zwangerschap van Sabrina was heel mooi. Het verliep goed totdat bij 35 weken haar geboorte te vroeg op gang kwam door een Streptokokken B bacterie. De bevalling duurde 20 uur, met gebroken vliezen. Dit gaf de bacterie de tijd om onze dochter ziek te maken. Zij kreeg een hersenbloeding die veel schade aanrichtte, de artsen konden niets meer voor haar doen. Na drie dagen is Sabrina overleden. 

De uitvaartverzorger had alles heel zorgvuldig en mooi geregeld. Er werd met veel geduld overlegd wat onze wensen waren. Er moesten immers veel keuzes worden gemaakt in een paar dagen, terwijl we bezig waren ons verdriet onder ogen te zien en we probeerden te snappen wat allemaal fout was gegaan.  Welke bloemen, een mandje of een kistje, roze ballonen… Wij hadden de wens dat, als wij zouden terugkijken op Sabrina’s begrafenis, alles was gedaan voor een mooi afscheid en dat was ook zo.
Juist de bloemen waren voor ons heel belangrijk bij het afscheid nemen; bloemen met zacht roze kleur voor een heel klein meisje. We vonden het belangrijk dat de bloemen ons gevoel zouden uitdrukken. Ook vrienden en familie kozen voor roze bloemen. Het was heel fijn dat de bloemen lang goed bleven en dagen na haar begrafenis nog zo mooi waren.

​Sinds haar overlijden leggen wij ieder jaar een biedermeier op Sabrina’s grafje. De bloemist weet altijd weer een prachtig stuk te maken. Als ouders kunnen wij niks meer doen voor ons overleden kind. Maar wij herdenken haar (niet alleen op haar sterfdag natuurlijk), door over haar te praten en met mooie bloemen weer terug te denken aan de dag van afscheid. Hiermee zeggen we, dat wij nog steeds heel veel van ons jongste kind houden en haar missen. Meestal vult de biedermeier een groot deel van haar grafje en dat voelt compleet zo; naast de kaarsjes, knuffels, vogeltjes en haar steen. Bloemen maken dus het grafje van onze dochter Sabrina bijzonder en een mooi, een heel speciaal plekje om naar toe te gaan.”